Tiñamos en Galicia... Bo, temos aínda, dous superorquestas sinfónicas en só 70 quilómetros; un mausoleo baleiro, porque a Fraga apeteceulle un día a súa pirámide de Keops; case tantos coches oficiais como en Suecia; tres museos públicos de arte moderno, envorcados a miúdo en expor mamarrachadas; a marca Guinness de paseos marítimos, e estupendas autovías que levan a pobos de doce mil persoas.
Temos un valedor do pobo con tres vicevaledores, unha secretaria xeral e cinco asesores; un Consello Consultivo de Galicia, cunha presidenta e sete conselleiros; un Consello da Cultura e un Consello Económico e Social (non é unha película dos irmáns Marx, existen todos, coas súas sedes e os seus orzamentos).
Temos unha televisión autonómica con dúas canles, que en xeral distorsiona a democracia, pois adoita varrer para quen goberna, e tamén unha radio pública. Se entran nas webs das consellerías, poderán ver que de cada unha penden tres ou catro chiringuitos, algúns certamente enxeñosos por parte de quen os inventou sen que houbese necesidade algunha. Todos teñen os seus logos de deseño e as súas nóminas (ás veces tamén de deseño).
Temos piscinas chachis e flamantes polideportivos en concellos despoblados, e campos de fútbol de herba sintética en parroquias ignotas (a súa proliferación en Pontevedra é digna dun estudo). Tamén somos protas en expos e congresos de todo tipo, con enviados das nosas axencias, institutos galegos do que toque e centros tecnolóxicos do que faga falta. Subvencionamos ás aerolíneas privadas para que voen desde os nosos aeroportos, que non captan público suficiente porque son tres en só 160 quilómetros. Na etapa de Touriño chegamos a estudar (e tampouco é broma) a posibilidade dun satélite galego.
Pero temos tamén outras cousas. Sobre unha poboación de 2,7 millóns de galegos, hai 721.000 xubilados e só un millón de persoas que traballan. Dos que curran, 150.000 son empregados públicos (90.000 da Xunta). Esas cifras son a radiografía dunha ruína. Pero puidemos vivir con boato, porque existían os fondos europeos e a solidariedade do Estado. A partir do 2004, polos seus intereses electorais e para sosterse en minoría, Zapatero foi rebaixando a solidariedade interterritorial, inmolada finalmente na altar dos estatutos nada constitucionais de Andalucía e Cataluña. A maiores, a picada inmobiliaria privou ás comunidades dunha recadación tributaria extra que lles permitiu asumir gastos crecentes para os que non estaban ben dotadas.
E agora, sorpresa: non hai un duro. ¿Podiamos permitirnos aqueles luxos? ¿Negociouse ben co Estado? E a clave: ¿é viable o Estado das autonomías tal como está exposto fiscalmente e coa súa pufo de máis de cen mil millóns?
Temos un valedor do pobo con tres vicevaledores, unha secretaria xeral e cinco asesores; un Consello Consultivo de Galicia, cunha presidenta e sete conselleiros; un Consello da Cultura e un Consello Económico e Social (non é unha película dos irmáns Marx, existen todos, coas súas sedes e os seus orzamentos).
Temos unha televisión autonómica con dúas canles, que en xeral distorsiona a democracia, pois adoita varrer para quen goberna, e tamén unha radio pública. Se entran nas webs das consellerías, poderán ver que de cada unha penden tres ou catro chiringuitos, algúns certamente enxeñosos por parte de quen os inventou sen que houbese necesidade algunha. Todos teñen os seus logos de deseño e as súas nóminas (ás veces tamén de deseño).
Temos piscinas chachis e flamantes polideportivos en concellos despoblados, e campos de fútbol de herba sintética en parroquias ignotas (a súa proliferación en Pontevedra é digna dun estudo). Tamén somos protas en expos e congresos de todo tipo, con enviados das nosas axencias, institutos galegos do que toque e centros tecnolóxicos do que faga falta. Subvencionamos ás aerolíneas privadas para que voen desde os nosos aeroportos, que non captan público suficiente porque son tres en só 160 quilómetros. Na etapa de Touriño chegamos a estudar (e tampouco é broma) a posibilidade dun satélite galego.
Pero temos tamén outras cousas. Sobre unha poboación de 2,7 millóns de galegos, hai 721.000 xubilados e só un millón de persoas que traballan. Dos que curran, 150.000 son empregados públicos (90.000 da Xunta). Esas cifras son a radiografía dunha ruína. Pero puidemos vivir con boato, porque existían os fondos europeos e a solidariedade do Estado. A partir do 2004, polos seus intereses electorais e para sosterse en minoría, Zapatero foi rebaixando a solidariedade interterritorial, inmolada finalmente na altar dos estatutos nada constitucionais de Andalucía e Cataluña. A maiores, a picada inmobiliaria privou ás comunidades dunha recadación tributaria extra que lles permitiu asumir gastos crecentes para os que non estaban ben dotadas.
E agora, sorpresa: non hai un duro. ¿Podiamos permitirnos aqueles luxos? ¿Negociouse ben co Estado? E a clave: ¿é viable o Estado das autonomías tal como está exposto fiscalmente e coa súa pufo de máis de cen mil millóns?
ARTIGO DA VOZ DE GALICIA DE LUIS VENTOSO
No hay comentarios:
Publicar un comentario